Week 2 t/m 4 Yogyakartha
Door: Nadia
Blijf op de hoogte en volg Nadia
10 April 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Lieve allemaal,
Het co-schap zit er alweer op!!! (als in mijn verhaal soms de dagen niet kloppen, dan komt dat omdat ik dit verhaal op meerdere momenten heb getypt!;))
Zoals ik in mijn vorige verhaaltje al zei verveel ik me geen moment hier. In de homestay woonden (ze zijn vorig weekend vertrokken) 2 super lieve indonesische meisjes die farmacie studeren waar ik nog weleens mee optrok (Vee en Fissy). Samen een schoonheidsmiddagje gehouden en in plaats van een maskertje van de etos/kruidvat is het hier blijkbaar de gewoonte om je snoet vol met honing te smeren. Ook miss Yuni voorzien van wat eyeliner en mascara (ze is altijd erg onder de indruk van mijn make up, dus dat wilde ze ook eens uitproberen).
Als afscheidskado kregen Nina, Katharina en ik een batik jurk (traditionele manier van verven op de stof) en een schattig linnen tasje van yogya. Uiteraard kwam hier een fotosessie aan te pas, zoals er van elke gebeurtenis niet 1, maar 100 foto's worden gemaakt.
Nog wat ervaringen uit het ziekenhuis die ik maar al te graag met jullie wil delen:
Naast de algemene chirurgie, kijk ik ook weleens mee bij de orthopedie (voor de afwisseling). Ook dit gaat er heeeeel anders aan toe dan in Nederland. In plaats van speciale boormachines van een medisch technologisch bedrijf, worden hier normale boormachines (modelletje van bouwvakkers dus) gebruikt om pinnen of schroeven vast te zetten in de botten. Ook hebben ze geen rontgenapparaten op de OK's, dus de pinnen gaan erin op gevoel. Zo was er een operatie van de voet (een paar middenvoetsbeentjes gebroken), waarbij de huid niet eens eerst werd opengemaakt, nee er werd even gevoeld, gegokt, en met de boor 3 pinnen in geschroefd en het deel wat er nog uitstak omgebogen met een ander tangetje. Verbandje erom, een tijdje niet lopen, en over een aantal weken terug om de pinnen te verwijderen (tenminste zo heb ik het begrepen van de orthopeed met zijn gebrekkige engels...).
Zoals ik al eerder beschreef is de steriliteit hier om het even. Mondkapjes hangen regelmatig onder de neus (ook van de operatieassistenten die steriel staan boven een grote gapende wond), en de boormachines van orthopeden worden met wat sterilium schoongemaakt, maar geloof me, die zijn zeker niet schoon bij volgend gebruik (namelijk gemarkeerd met bloedvlekken van voorgaande patienten). Voor de grap worden naalden bijna in elkaars gezicht geduwd, wat soms maar net goed gaat....
Ook de electriciteit begaf het op een van mijn laatste dagen weer eens. Een van de operatielampen sprong, waardoor ook de rest uitviel. Dus daar stond ik dan, met mijn iphone op zaklamp functie, te schijnen boven het operatiegebied samen met nog 2 andere operatieassisten die ook niet steriel stonden. Gelukkig was de chirurg al bezig met sluiten en kwamen de monteurs direct na de operatie om het allemaal weer te fixen!
Wanneer een blinde darm flink ontstoken en geknapt is wordt er geen beschaafd sneetje gemaakt, maar de hele buik wordt in de middenlijn opengesneden. Aan het einde van de operatie worden dan liters water de buik ingespoten terwijl de chirurg met zn handen de hele darmen in en uit de buik schudt terwijl hij lachend roept en zingt dat hij ze aan het badderen is. Er ontstaat inderdaad een ''groot bad'' waarbij iedereen, die aan de operatietafel staat, doorweekt is aan het eind van de procedure.
Ook bij borstoperaties (vanwege borstkanker bijvoorbeeld) gaat het er weinig subtiel aan toe. Er wordt niet gekeken waar aders/slagaders lopen, maar in de wilde weg rond gesneden/gebrand, wat resulteert in een waar bloedbad, wat niet alleen op de grond terecht komt, want ook iedereen eromheen, die niet steriel staat, schuifelt verder en verder naar achter vanwege alle ''spuiters''. En ter compressie voor een huidtransplantaat, wanneer het een te groot gebied is om dicht te maken, wordt om bloedstolsels hieronder te voorkomen, een gaas strak aan de huid vastgehecht bovenop de wond. Dit wordt dan een week later op de polikliniek weer verwijderd.
Verder heb ik inmiddels meerdere malen nierstenen gezien van het formaat knikker die werden gevonden bij het openen van de blaas om de prostaat te verwijderen (bij oude mannetjes die een te grote prostaat hebben en daardoor niet meer goed kunnen plassen). Ook bij een grote prostaat komen ze pas redelijk laat bij de dokter. Zo zag ik op de polikliniek een mannetje met een enorme, pussende, necrotische (=afstervende, dus helemaal open) balzak. De dokter legde me uit dat dit komt door het harde persen om urine door de urinebuis te krijgen, wat nauwelijks lukt door de grote prostaat, waardoor er een gat ontstaat ergens anders in de blaas, richting de balzak. De urine loopt daar naartoe en veroorzaakt flinke bacteriewoekeringen en ontstekingen en uiteindelijk knapt en zo een afstervend geheel wordt. Ook hier is onwetendheid, geld, angst en schaamte een reden voor hen op pas zo laat aan de bel te trekken.
Om nog over het geldprobleem door te gaan, sinds dit jaar pas hebben ze een verzekeringssysteem ingelast. Voorgaande jaren moesten mensen handje contantje betalen bij de dokter. Vanwege de corruptie in de regering vragen de artsen/ medische studenten zich af of het allemaal wel gaat werken. Ze denken dat het geld grotendeels bij de regering blijft en niet bij de ziekenhuizen/ artsen terecht zal komen.
Zoals ik hierboven al schreef loop ik ook weleens mee op de polikliniek. Het klinkt vast niet verrassend, maar ook dit is heeeel anders dan in Nederland. Er bestaat niet zoiets als een afspraak (op tijdstip), maar iedereen komt naar het ziekenhuis, meldt zich bij de receptie en wacht vervolgens uren totdat ze aan de beurt zijn. De spreekkamer is ingedeeld met doktersassistentes (2-3) die de administratie doen en wat kleine handelingen, zoals wonden behandelen of hechtingen verwijderen. Dan zijn er nog zo'n 2-5 co-assistenten, 1 of 2 chirurgen en een aantal wachtende patienten. Dit dus allemaal in 1 kamer van ongeveer 15 m2. De dokter stelt gemiddeld 2 vragen aan de patient en krabbelt wat woorden in het dossier en stuurt ze vervolgens naar de behandelkamer of weer weg met een afspraak voor operatie, volgende poli afspraak of ontslag. Hierbij is er geen sprake van enige privacy.
Er is een deur naar de behandelkamer met 3 onderzoeksbanken, 1 achter een muur, de andere 2 voor de muur. Patienten liggen dus halfnaakt en worden onderzocht terwijl er nog 2 andere patienten hetzelfde ondergaan. De deur staat merendeels gewoon open, waardoor ook de wachtenden uitzicht hebben op wat er allemaal gebeurt in de behandelkamer, ook hier is er dus geen enkele sprake van privacy. Het belangrijkste is dat ze hulp krijgen van de dokter.
Tussendoor (zowel op de polikliniek als OK's) wordt er wel altijd wat tijd vrij gemaakt om te bidden (in totaal 5x per dag). Er is ook een moskee in het ziekenhuis en in het OK complex een kamer waar wordt gebeden. Normaal hebben ze wat speling met de tijd, maar op vrijdag moeten de mannen stipt om 12.00 uur bidden (heeft iets te maken met de stand van de zon is mij verteld). Als operaties dus op vrijdag uitlopen wordt de patient half nog onder narcose en de wond amper gesloten alweer naar de recovery gereden.
Mijn ervaringen zover met de Islam hier is ook erg interessant. Een paar artsen vinden het leuk om met mij over religie te discussieren, en ik moet zeggen dat ik vind dat ze op erg veel vlakken een mooie kijk hebben op het leven, maar ook op de combinatie van hun geloof en wetenschap.
Ook heb ik geleerd dat mushola niet wc betekent, maar moskee... Woopsie!
Naast de religie leer ik ook de cultuur hier beter kennen. Zo blijken de meeste Indonesiers geen familienaam te hebben, maar krijgen ze bij de geboorte 1 of meer geheel eigen namen. Ze hebben dus niet dezelfde naam als hun ouders, broertjes of zusjes.
In mijn vrije tijd heb ik het ene tripje na het andere gedaan. Zo zijn we in de tweede week op vrijdagavond met Galih (de jongen die ons op de 1e dag door t ziekenhuis had rond geleid) meegegaan naar een liefdadigheidsconcert waar allerlei bandjes optraden, waaronder ook dat van hem. Hier werd van pop, tot metal tot ierse vrolijke deuntjes gespeeld, waarbij met name de mannen in het publiek helemaal losgingen met vreemde dansjes. Ook crowdsurfen is erg populair, iedere seconde vloog er wel een lichaam door de lucht wat met grof geweld weer ergens neerkwam.
De volgende dag ben ik naar een zwembad (wat bij een hotel hoort) gegaan waar ik vervolgens door de hotelmanager werd uitgenodigd voor een bruiloft wat daar werd gehouden! Ik was graag gegaan, om een Indonesische bruiloft mee te maken, maar om de wedding te crashen (in mn uppie) zonder uitnodiging van het bruidspaar zelf leek me een minder goed plan.
De dag erop werden we vroeg opgehaald om te gaan cavetuben met de exchange comittee. Met eigen fotografer, tourguide en ieder een grote band gingen we een grot in, welke vol zat met vleermuizen die hingen te tukken of heen en weer vlogen. Het plafond zat vol met hun ontlasting, want dat lanceren ze blijkbaar terwijl ze ondersteboven hangen. Vervolgens gingen we nog ''wild water tuben'' op een andere rivier, wat iets minder wild was dan gehoopt aangezien het water nogal laag stond. Volgende keer beter!
Op woensdagavond hadden we een exchange meeting, waarbij wij een presentatie moesten geven over ons land (typische ziektes, cultuur, voedsel, feitjes etc) en zij zouden hetzelfde doen over Indonesie. Uiteraard had ik dit thuis nog niet gedaan, dus een paar middagen hier in het veelste hete internetcafe gezeten om wat moois in elkaar te flansen. Waar in NL stil wordt geluisterd naar elkaars presentatie, worden hier hele gesprekken er doorheen gevoerd, achterstevoren gezeten, spellen gespeeld, in en uit de zaal gelopen, kortom CHAOS! Voor onze presentaties waren ze nog een beetje stil, maar voor presentaties over Indonesie was dat zeker niet het geval.
Op donderdagavond heb ik mijn angsten overwonnen en heb ik zeevoedsel (gamba's) op straat gegeten. Ik ben tot mijn grote verbazing niet ziek geworden, dus wie weet waag ik me er nog eens aan.
En op vrijdag zijn we meegegaan op een weekendje weg naar Solo met de SCOPE exchange comittee (nationaal trainingsweekend). Eerst nog een voedbalwedstrijd van 2 meiden gekeken op de universiteit, waarbij ondanks de hitte wordt gesport met hoofddoek, lange sportbroek en trui met lange mouwen.
Na een lange rit van 3,5 uur kwamen we dan aan in een mooi hotel waar we het weekend zouden doorbrengen. De welcomingsparty was in Batik thema (dus de jurken die we hadden gekregen kwamen mooi van pas). Het feest hier was heel wat anders dan de feesten die ik gewend ben uit NL. Alles draait om het maken van foto's en met name heel veel selfies/groupselfies, waarbij hele uitvouwbare standaarden uit de handtassen worden getoverd om iphones, ipads, andere smartphones in te stoppen zodat het maken van selfies gemakkelijker gaat (ongeveer iedereen hier bezit zo'n standaard). In plaats van wat sfeerverlichting, hangt er wit tl-buis soortige verlichting, er worden spellen gespeeld die wij speelden toen we in de brugklas zaten en er traden een soort van mime spelende clowns op met grappen waar iedereen van in een deuk lag, terwijl Katharina en ik elkaar aankeken met een groot denkbeeldig vraagteken boven ons hoofd of we de grap misschien hadden gemist???
De volgende dag gingen we met Reza, een medische student uit Solo, een dagje rondtouren. We begonnen de dag met een bezoekje aan het ziekenhuis waar we een hele rondleiding kregen van twee internisten (zijn oom en tante). Erg indrukwekkend hoe het system van de kamers in elkaar zit. Er is namelijk een optie tot een prive, 1e, 2e of 3e klas kamer. Waarbij de 3e klas een kamer is met ongeveer 8-10 bedden, en geen airco of ventilator te bekennen. Soms met gordijntjes om de bedden van elkaar te scheiden, maar die kamers waren schaars. Ook in dit ziekenhuis waren er maar weinig specialisten itt een ziekenhuis in NL, zo telde dit ziekenhuis maar 2 internisten, welke beiden ongeveer 60-80 patienten hebben liggen, waar zij dus behandelaar van zijn. Na een hoop foto’s op verschillende plekken in het ziekenhuis zijn we de bergen in gegaan naar een beroemd thee restaurant, midden tussen de theeplantages en vervolgens naar een eeuwenoude hindoestaanse tempel. Aan het einde van de dag maar weer terug naar het eindfeest van SCOPE, met dresscode nerdstyle. Waar ik het thema natuurlijk iets te serieus had genomen en wat pleisters rond mijn bril en voorhoofd had geplakt, waar de meeste indo’s gewoon in hun normale kleding kwamen… Na dit feest (eindigde al om 23 u) vroeg Reza of we nog wat drankjes wilden gaan doen in een lounge bar. En aangezien Katharina en ik al 3 weken geen druppel alcohol hadden gezien zeiden we hier natuurlijk geen nee tegen. (Reza is een van de weinige niet-moslim, maar katholiek, dus minder strikt met uitgaan en drinken). We kwamen terecht in een of andere duistere bar met halfnaakte danseresjes waar Reza en zijn vrienden met wat flessen Jack Daniels aankwamen zetten. Hier een topavond gehad, echt gelachen met Katharina, die een hele andere kant van haar liet zien. Na een bezoekje aan de MC Donalds lagen we om 4.30 u in bed, waar vervolgens onze wekker na 1,5 uur weer om 6.00 uur ging om aan de laatste dag van het weekend te beginnen… Wederom bestaande uit spellen, zoals welk team maakt de hoogste toren van kranten, een soort tikkertje met balonnen kapot maken en welke groep rent het snelste naar de overkant terwijl ze iemand optillen. En om het weekend af te sluiten zijn we in de middag naar een batik museum gegaan, waar gelukkig ook een engels sprekende gids allerlei leuke feitjes vertelde en waar ook wij zelf een batik doekje mochten maken. (zo creabea als ik ben zat hij onder de vlekken en mijn handen waren meer besmeurd dan het doek zelf…). Gelukkig einde weekend en lekker tukken in de autoooo!
Maandag was een nationale feestdag, dus zijn Katharina en ik met een van de meiden naar een spa gegaan, waar we ongeveer 4 uur behandeling na behandeling kregen (massage, scrub, melkbad, sauna, gezichtsbehandeling, etc) voor maar 7,50 euries!
Toen ging mijn laatste week alweer in en hadden we op donderdag het farewell dinner. We mochten eerder weg van het ziekenhuis om naar de Prambanan te gaan (een hindoestaanse tempel) en vervolgens een dinertje bij een andere oude tempel. Beladen met afscheidscadeaus, want dat is iets wat ook heel normaal is hier in Indonesie, ontzettend vrijgevig!! Op vrijdag heb ik 3 pakken stroopwafels uitgedeeld, om ze wat typisch Nederlands te laten proeven, en deze vielen zeeeer zeker in smaak. In de middag afscheid genomen van miss Yuni (van de homestay) en op naar het centrum van Yogyakartha waar m’n ouders, die ook een tripje door Indonesie gaan maken, EN Kevin, mn trouwe reisbuddy, op me zaten te wachten in het hotel, spannenddd!
Klaar om mijn backpack weer rond te sleuren, dit keer om te zien wat Indonesie allemaal te bieden heeft!!!
Kusjessss
Het co-schap zit er alweer op!!! (als in mijn verhaal soms de dagen niet kloppen, dan komt dat omdat ik dit verhaal op meerdere momenten heb getypt!;))
Zoals ik in mijn vorige verhaaltje al zei verveel ik me geen moment hier. In de homestay woonden (ze zijn vorig weekend vertrokken) 2 super lieve indonesische meisjes die farmacie studeren waar ik nog weleens mee optrok (Vee en Fissy). Samen een schoonheidsmiddagje gehouden en in plaats van een maskertje van de etos/kruidvat is het hier blijkbaar de gewoonte om je snoet vol met honing te smeren. Ook miss Yuni voorzien van wat eyeliner en mascara (ze is altijd erg onder de indruk van mijn make up, dus dat wilde ze ook eens uitproberen).
Als afscheidskado kregen Nina, Katharina en ik een batik jurk (traditionele manier van verven op de stof) en een schattig linnen tasje van yogya. Uiteraard kwam hier een fotosessie aan te pas, zoals er van elke gebeurtenis niet 1, maar 100 foto's worden gemaakt.
Nog wat ervaringen uit het ziekenhuis die ik maar al te graag met jullie wil delen:
Naast de algemene chirurgie, kijk ik ook weleens mee bij de orthopedie (voor de afwisseling). Ook dit gaat er heeeeel anders aan toe dan in Nederland. In plaats van speciale boormachines van een medisch technologisch bedrijf, worden hier normale boormachines (modelletje van bouwvakkers dus) gebruikt om pinnen of schroeven vast te zetten in de botten. Ook hebben ze geen rontgenapparaten op de OK's, dus de pinnen gaan erin op gevoel. Zo was er een operatie van de voet (een paar middenvoetsbeentjes gebroken), waarbij de huid niet eens eerst werd opengemaakt, nee er werd even gevoeld, gegokt, en met de boor 3 pinnen in geschroefd en het deel wat er nog uitstak omgebogen met een ander tangetje. Verbandje erom, een tijdje niet lopen, en over een aantal weken terug om de pinnen te verwijderen (tenminste zo heb ik het begrepen van de orthopeed met zijn gebrekkige engels...).
Zoals ik al eerder beschreef is de steriliteit hier om het even. Mondkapjes hangen regelmatig onder de neus (ook van de operatieassistenten die steriel staan boven een grote gapende wond), en de boormachines van orthopeden worden met wat sterilium schoongemaakt, maar geloof me, die zijn zeker niet schoon bij volgend gebruik (namelijk gemarkeerd met bloedvlekken van voorgaande patienten). Voor de grap worden naalden bijna in elkaars gezicht geduwd, wat soms maar net goed gaat....
Ook de electriciteit begaf het op een van mijn laatste dagen weer eens. Een van de operatielampen sprong, waardoor ook de rest uitviel. Dus daar stond ik dan, met mijn iphone op zaklamp functie, te schijnen boven het operatiegebied samen met nog 2 andere operatieassisten die ook niet steriel stonden. Gelukkig was de chirurg al bezig met sluiten en kwamen de monteurs direct na de operatie om het allemaal weer te fixen!
Wanneer een blinde darm flink ontstoken en geknapt is wordt er geen beschaafd sneetje gemaakt, maar de hele buik wordt in de middenlijn opengesneden. Aan het einde van de operatie worden dan liters water de buik ingespoten terwijl de chirurg met zn handen de hele darmen in en uit de buik schudt terwijl hij lachend roept en zingt dat hij ze aan het badderen is. Er ontstaat inderdaad een ''groot bad'' waarbij iedereen, die aan de operatietafel staat, doorweekt is aan het eind van de procedure.
Ook bij borstoperaties (vanwege borstkanker bijvoorbeeld) gaat het er weinig subtiel aan toe. Er wordt niet gekeken waar aders/slagaders lopen, maar in de wilde weg rond gesneden/gebrand, wat resulteert in een waar bloedbad, wat niet alleen op de grond terecht komt, want ook iedereen eromheen, die niet steriel staat, schuifelt verder en verder naar achter vanwege alle ''spuiters''. En ter compressie voor een huidtransplantaat, wanneer het een te groot gebied is om dicht te maken, wordt om bloedstolsels hieronder te voorkomen, een gaas strak aan de huid vastgehecht bovenop de wond. Dit wordt dan een week later op de polikliniek weer verwijderd.
Verder heb ik inmiddels meerdere malen nierstenen gezien van het formaat knikker die werden gevonden bij het openen van de blaas om de prostaat te verwijderen (bij oude mannetjes die een te grote prostaat hebben en daardoor niet meer goed kunnen plassen). Ook bij een grote prostaat komen ze pas redelijk laat bij de dokter. Zo zag ik op de polikliniek een mannetje met een enorme, pussende, necrotische (=afstervende, dus helemaal open) balzak. De dokter legde me uit dat dit komt door het harde persen om urine door de urinebuis te krijgen, wat nauwelijks lukt door de grote prostaat, waardoor er een gat ontstaat ergens anders in de blaas, richting de balzak. De urine loopt daar naartoe en veroorzaakt flinke bacteriewoekeringen en ontstekingen en uiteindelijk knapt en zo een afstervend geheel wordt. Ook hier is onwetendheid, geld, angst en schaamte een reden voor hen op pas zo laat aan de bel te trekken.
Om nog over het geldprobleem door te gaan, sinds dit jaar pas hebben ze een verzekeringssysteem ingelast. Voorgaande jaren moesten mensen handje contantje betalen bij de dokter. Vanwege de corruptie in de regering vragen de artsen/ medische studenten zich af of het allemaal wel gaat werken. Ze denken dat het geld grotendeels bij de regering blijft en niet bij de ziekenhuizen/ artsen terecht zal komen.
Zoals ik hierboven al schreef loop ik ook weleens mee op de polikliniek. Het klinkt vast niet verrassend, maar ook dit is heeeel anders dan in Nederland. Er bestaat niet zoiets als een afspraak (op tijdstip), maar iedereen komt naar het ziekenhuis, meldt zich bij de receptie en wacht vervolgens uren totdat ze aan de beurt zijn. De spreekkamer is ingedeeld met doktersassistentes (2-3) die de administratie doen en wat kleine handelingen, zoals wonden behandelen of hechtingen verwijderen. Dan zijn er nog zo'n 2-5 co-assistenten, 1 of 2 chirurgen en een aantal wachtende patienten. Dit dus allemaal in 1 kamer van ongeveer 15 m2. De dokter stelt gemiddeld 2 vragen aan de patient en krabbelt wat woorden in het dossier en stuurt ze vervolgens naar de behandelkamer of weer weg met een afspraak voor operatie, volgende poli afspraak of ontslag. Hierbij is er geen sprake van enige privacy.
Er is een deur naar de behandelkamer met 3 onderzoeksbanken, 1 achter een muur, de andere 2 voor de muur. Patienten liggen dus halfnaakt en worden onderzocht terwijl er nog 2 andere patienten hetzelfde ondergaan. De deur staat merendeels gewoon open, waardoor ook de wachtenden uitzicht hebben op wat er allemaal gebeurt in de behandelkamer, ook hier is er dus geen enkele sprake van privacy. Het belangrijkste is dat ze hulp krijgen van de dokter.
Tussendoor (zowel op de polikliniek als OK's) wordt er wel altijd wat tijd vrij gemaakt om te bidden (in totaal 5x per dag). Er is ook een moskee in het ziekenhuis en in het OK complex een kamer waar wordt gebeden. Normaal hebben ze wat speling met de tijd, maar op vrijdag moeten de mannen stipt om 12.00 uur bidden (heeft iets te maken met de stand van de zon is mij verteld). Als operaties dus op vrijdag uitlopen wordt de patient half nog onder narcose en de wond amper gesloten alweer naar de recovery gereden.
Mijn ervaringen zover met de Islam hier is ook erg interessant. Een paar artsen vinden het leuk om met mij over religie te discussieren, en ik moet zeggen dat ik vind dat ze op erg veel vlakken een mooie kijk hebben op het leven, maar ook op de combinatie van hun geloof en wetenschap.
Ook heb ik geleerd dat mushola niet wc betekent, maar moskee... Woopsie!
Naast de religie leer ik ook de cultuur hier beter kennen. Zo blijken de meeste Indonesiers geen familienaam te hebben, maar krijgen ze bij de geboorte 1 of meer geheel eigen namen. Ze hebben dus niet dezelfde naam als hun ouders, broertjes of zusjes.
In mijn vrije tijd heb ik het ene tripje na het andere gedaan. Zo zijn we in de tweede week op vrijdagavond met Galih (de jongen die ons op de 1e dag door t ziekenhuis had rond geleid) meegegaan naar een liefdadigheidsconcert waar allerlei bandjes optraden, waaronder ook dat van hem. Hier werd van pop, tot metal tot ierse vrolijke deuntjes gespeeld, waarbij met name de mannen in het publiek helemaal losgingen met vreemde dansjes. Ook crowdsurfen is erg populair, iedere seconde vloog er wel een lichaam door de lucht wat met grof geweld weer ergens neerkwam.
De volgende dag ben ik naar een zwembad (wat bij een hotel hoort) gegaan waar ik vervolgens door de hotelmanager werd uitgenodigd voor een bruiloft wat daar werd gehouden! Ik was graag gegaan, om een Indonesische bruiloft mee te maken, maar om de wedding te crashen (in mn uppie) zonder uitnodiging van het bruidspaar zelf leek me een minder goed plan.
De dag erop werden we vroeg opgehaald om te gaan cavetuben met de exchange comittee. Met eigen fotografer, tourguide en ieder een grote band gingen we een grot in, welke vol zat met vleermuizen die hingen te tukken of heen en weer vlogen. Het plafond zat vol met hun ontlasting, want dat lanceren ze blijkbaar terwijl ze ondersteboven hangen. Vervolgens gingen we nog ''wild water tuben'' op een andere rivier, wat iets minder wild was dan gehoopt aangezien het water nogal laag stond. Volgende keer beter!
Op woensdagavond hadden we een exchange meeting, waarbij wij een presentatie moesten geven over ons land (typische ziektes, cultuur, voedsel, feitjes etc) en zij zouden hetzelfde doen over Indonesie. Uiteraard had ik dit thuis nog niet gedaan, dus een paar middagen hier in het veelste hete internetcafe gezeten om wat moois in elkaar te flansen. Waar in NL stil wordt geluisterd naar elkaars presentatie, worden hier hele gesprekken er doorheen gevoerd, achterstevoren gezeten, spellen gespeeld, in en uit de zaal gelopen, kortom CHAOS! Voor onze presentaties waren ze nog een beetje stil, maar voor presentaties over Indonesie was dat zeker niet het geval.
Op donderdagavond heb ik mijn angsten overwonnen en heb ik zeevoedsel (gamba's) op straat gegeten. Ik ben tot mijn grote verbazing niet ziek geworden, dus wie weet waag ik me er nog eens aan.
En op vrijdag zijn we meegegaan op een weekendje weg naar Solo met de SCOPE exchange comittee (nationaal trainingsweekend). Eerst nog een voedbalwedstrijd van 2 meiden gekeken op de universiteit, waarbij ondanks de hitte wordt gesport met hoofddoek, lange sportbroek en trui met lange mouwen.
Na een lange rit van 3,5 uur kwamen we dan aan in een mooi hotel waar we het weekend zouden doorbrengen. De welcomingsparty was in Batik thema (dus de jurken die we hadden gekregen kwamen mooi van pas). Het feest hier was heel wat anders dan de feesten die ik gewend ben uit NL. Alles draait om het maken van foto's en met name heel veel selfies/groupselfies, waarbij hele uitvouwbare standaarden uit de handtassen worden getoverd om iphones, ipads, andere smartphones in te stoppen zodat het maken van selfies gemakkelijker gaat (ongeveer iedereen hier bezit zo'n standaard). In plaats van wat sfeerverlichting, hangt er wit tl-buis soortige verlichting, er worden spellen gespeeld die wij speelden toen we in de brugklas zaten en er traden een soort van mime spelende clowns op met grappen waar iedereen van in een deuk lag, terwijl Katharina en ik elkaar aankeken met een groot denkbeeldig vraagteken boven ons hoofd of we de grap misschien hadden gemist???
De volgende dag gingen we met Reza, een medische student uit Solo, een dagje rondtouren. We begonnen de dag met een bezoekje aan het ziekenhuis waar we een hele rondleiding kregen van twee internisten (zijn oom en tante). Erg indrukwekkend hoe het system van de kamers in elkaar zit. Er is namelijk een optie tot een prive, 1e, 2e of 3e klas kamer. Waarbij de 3e klas een kamer is met ongeveer 8-10 bedden, en geen airco of ventilator te bekennen. Soms met gordijntjes om de bedden van elkaar te scheiden, maar die kamers waren schaars. Ook in dit ziekenhuis waren er maar weinig specialisten itt een ziekenhuis in NL, zo telde dit ziekenhuis maar 2 internisten, welke beiden ongeveer 60-80 patienten hebben liggen, waar zij dus behandelaar van zijn. Na een hoop foto’s op verschillende plekken in het ziekenhuis zijn we de bergen in gegaan naar een beroemd thee restaurant, midden tussen de theeplantages en vervolgens naar een eeuwenoude hindoestaanse tempel. Aan het einde van de dag maar weer terug naar het eindfeest van SCOPE, met dresscode nerdstyle. Waar ik het thema natuurlijk iets te serieus had genomen en wat pleisters rond mijn bril en voorhoofd had geplakt, waar de meeste indo’s gewoon in hun normale kleding kwamen… Na dit feest (eindigde al om 23 u) vroeg Reza of we nog wat drankjes wilden gaan doen in een lounge bar. En aangezien Katharina en ik al 3 weken geen druppel alcohol hadden gezien zeiden we hier natuurlijk geen nee tegen. (Reza is een van de weinige niet-moslim, maar katholiek, dus minder strikt met uitgaan en drinken). We kwamen terecht in een of andere duistere bar met halfnaakte danseresjes waar Reza en zijn vrienden met wat flessen Jack Daniels aankwamen zetten. Hier een topavond gehad, echt gelachen met Katharina, die een hele andere kant van haar liet zien. Na een bezoekje aan de MC Donalds lagen we om 4.30 u in bed, waar vervolgens onze wekker na 1,5 uur weer om 6.00 uur ging om aan de laatste dag van het weekend te beginnen… Wederom bestaande uit spellen, zoals welk team maakt de hoogste toren van kranten, een soort tikkertje met balonnen kapot maken en welke groep rent het snelste naar de overkant terwijl ze iemand optillen. En om het weekend af te sluiten zijn we in de middag naar een batik museum gegaan, waar gelukkig ook een engels sprekende gids allerlei leuke feitjes vertelde en waar ook wij zelf een batik doekje mochten maken. (zo creabea als ik ben zat hij onder de vlekken en mijn handen waren meer besmeurd dan het doek zelf…). Gelukkig einde weekend en lekker tukken in de autoooo!
Maandag was een nationale feestdag, dus zijn Katharina en ik met een van de meiden naar een spa gegaan, waar we ongeveer 4 uur behandeling na behandeling kregen (massage, scrub, melkbad, sauna, gezichtsbehandeling, etc) voor maar 7,50 euries!
Toen ging mijn laatste week alweer in en hadden we op donderdag het farewell dinner. We mochten eerder weg van het ziekenhuis om naar de Prambanan te gaan (een hindoestaanse tempel) en vervolgens een dinertje bij een andere oude tempel. Beladen met afscheidscadeaus, want dat is iets wat ook heel normaal is hier in Indonesie, ontzettend vrijgevig!! Op vrijdag heb ik 3 pakken stroopwafels uitgedeeld, om ze wat typisch Nederlands te laten proeven, en deze vielen zeeeer zeker in smaak. In de middag afscheid genomen van miss Yuni (van de homestay) en op naar het centrum van Yogyakartha waar m’n ouders, die ook een tripje door Indonesie gaan maken, EN Kevin, mn trouwe reisbuddy, op me zaten te wachten in het hotel, spannenddd!
Klaar om mijn backpack weer rond te sleuren, dit keer om te zien wat Indonesie allemaal te bieden heeft!!!
Kusjessss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
