Eerst week Yogyakartha

Lieve allemaal!!!

Eindelijk een verhaaltje vanuit mijn kant na 6-7 weken! Zoals de meesten al weten ben ik niet erg goed in compacte verhalen typen, dus ik zal jullie niet vermoeien met een ellenlang verhaal over mijn trip de eerste 5 weken. Wel wil ik errrrg graag mijn (tot zover) fantastische ervaringen hier in Indonesie (Yogyakartha) met jullie delen!!!

Het begon allemaal op 8 maart toen ik voor de 3e keer afscheid van Kevin moest nemen (nu voor maar 4 wk gelukkig!). Vanaf Bangkok ben ik naar Jakarta gevlogen en daar heb ik mijn avond besteed aan shoppen (kleding voor mijn coschap), aangezien ik maar weinig stuks van alles-bedekkende-kleding bij me had en ik mijn coschap in een islamitisch ziekenhuis zou gaan lopen.
Mijn eerste ervaring met Indonesie was meteen erg positief. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en vrolijk, lachen continue en dit veroorzaakte bij mij dus ook een permanente glimlach, van oor tot oor, op m'n gezicht. Jakarta zelf ís erg smerig en de eerste paar meters die ik liep moest ik al uitwijken voor stinkende rioolgoten en een dooie rat (formaat van een kat) op de weg. Je kunt dus wel stellen dat ik blij was de volgende dag alweer vroeg door te vliegen naar Yogyakartha, mijn thuis voor de komende 4 weken!
Aangekomen in Yogyakartha wist ik eigenlijk helemaal niet of ik opgehaald zou worden door iemand of dat ik zelf naar de bestemming (waar ik het adres niet van had) moest gaan. Gelukkig zag ik daar op een bordje mijn naam en werd ik dus opgehaald door 2 medische studenten uit Yogyakartha. We gingen direct door naar de welcomingslunch waar ik met ongeveer 30 andere indonesische en 2 exchange studenten (2 meiden uit Duitsland: Katharina en Nina) kon kennismaken. Heerlijk gegeten (in hoeverre ik kon eten, want ik was nog steeds niet fit na een lekker mexicaans maaltje in cambdoja). Wel echt wennen aan de temperatuur en luchtvochtigheid, of je hieraan went vraag ik me af, want ook de indonesische mensen zweten zich kapot.
Na de lunch werden we naar onze homestay gebracht, bij miss Yni en mr Wawan en hun lieftallige (verwende, kleine prinses) dochter Zizi. Helaas waren er geen 3 kamers over, dus Katharina en ik delen samen een kamer, wat even schakelen was, aangezien je je dus nooit even alleen kunt terugtrekken en de kamer alleen een 2 p bed heeft en geen ventilator of airconditioning. Lekker zwetend en klef tegen elkaar aan de nachten door dus! (Uiteindelijk is dit allemaal heel erg meegevallen gelukkig, ik slaap iedere nacht als een roos. Katharina wat minder vanwege een keelontsteking, de monniken die iedere ochtend om 4.30 u beginnen te zingen/bidden, en mijn arm die soms om haar middel heenslaat, of mijn complete lichaam die het bed inpikt). De badkamer heeft ook wat minder luxe dan thuis, er is namelijk geen douche en de toilet spoelt niet door. Je wast je dus vanuit een kraan met een ton eronder en een bakje waarmee je het water over jezelf heen gooit, en datzelfde systeem gebruik je als doorspoelmechanisme in de plee ernaast! Er is ook geen wasbak, dus tanden poetsen doe je ook met deze kraan en het bakje en je gebruikt de wc wederom om het in weg te spoelen, erg multifunctioneel dus allemaal! Nu een week verder is ook dit me erg meegevallen, ik word er steeds handiger in.

Maandag hadden we om 8 uur afgesproken voor het ziekenhuis met 3 studenten die ons door het ziekenhuis zouden rondleiden. Zoals ik al wel kon raden kwamen ze een half uur te laat, want wat stipt in NL is, heeft een uur speling in Azie. Vervolgens had ik nog een probleempje, want ik had geen operatiekleding bij me (ik kreeg de mail dit mee te nemen toen ik al in Azie was). Anders dan in NL hebben ze dus niet tientallen pakken klaar liggen voor de operatieruimte, maar brengt iedereen z'n eigen pakkie, muts en mondkapje mee. Gelukkig konden de studenten een outfit voor me regelen en stond ik aan het einde van de ochtend, als 50 cent look-a-like met een megawijde broek en kruis tot op mn knieen (ik kreeg L omdat de broek anders niet lang genoeg was), op de operatiekamer (OK).

Er zijn welgeteld 3 OK's en 2 algemeen chirurgen, die elkaar om de dag afwisselen op de polikliniek en OK. Heel wat anders dan in NL dus, waar er al gauw 10 zijn. De operaties zijn minder spannend dan in NL, er wordt vooral gewoon veel verwijderd: het dagprogramma bestaat meestal uit liesbreukcorrecties en de verwijdering van blinde darmen, borstafwijkingen, prostaten en huidafwijkingen. Er zijn minder instrumenten en hulpmiddelen, er wordt bijna alleen met katoen gewerkt en niet met wegwerp doeken/mondkapjes/hoofdkapjes (de vrouwen dragen uberhaupt geen hoofdkapjes, maar gewoon hun hoofddoek die ze de hele dag al op hebben en houden)/tubes etc (tubes worden vaak met wat desinfectiemiddel schoongemaakt en bij de volgende patient weer de keel ingeduwd). Ook hoorde ik van Katharina, die op de gynaecologie coschap loopt, dat dezelfde handschoenen worden gebruikt gedurende de hele polikliniek. Als je dus als laatste aan de beurt bent dan is deze handschoen misschien wel bij zo'n tiental(len) dames naar binnen gegaan. Wat desinfectans erop blijkt voldoende te zijn...
De sfeer die er hangt is ontzettend goed, iedereen maakt grapjes met elkaar en er is nauwelijks sprake van hierarchie. Soms valt de elektriciteit uit voor een paar tellen, waarbij dus ook o.a. de beademingsmachine uitvalt. Iedereen kijkt elkaar even geschrokken aan, maar wanneer de elektriciteit weer aanspringt hoor je een opgeluchte 'aaaah, hahahahaha' waarbij iedereen in de lach schiet. Ook worden continue grapjes over en met de patient gemaakt, zoals de chirurg die een prostaat verwijderde en deze de lucht in gooide (bijna in het gezicht van een van de operatieassistenten) terwijl hij schreeuwde ''JUMPING PROSTATE''. En op een andere dag trok de aenesthesist een tube uit de mond van een patient terwijl deze erop beet uit een reflex, dus bleef hij op en neer trekken, schreeuwende ''I AM FISHING, I CATCHED A FISH!!!'' terwijl het hoofd van de patient (die nog onder narcose lag) op en neer werd getrokken. Onder de operaties door wordt er flink muziek gedraaid en meegezongen en soms zelfs wat gedanst. Dat het operatiedoek dan naar beneden valt is niet zo'n groot probleem, dat wordt gerust met de blote (niet steriele handen) weer teruggevouwen, waarna het vervolgens weer een paar x wegglijdt. Voor kleine ingrepen wordt in plaats van een steriel doek soms ook het papier van de steriele handsschoenen gebruikt, daar knippen ze dan een gat in. Ook heeft niet iedereen schoenen aan, 1 van de operatieassistenten loopt altijd op zn blote voetjes de hele ruimte door. Maar ik moet niet alleen aan hun wennen, want ook zij vinden het maar al te gek dat zo'n megalang meisje (ik ben een stuk langer dan iedereen daar) opeens door de OK wandelt, ik betrap ze ook regelmatig achter me op hun tenen om zich aan me te meten. En soms praten ze Indonesisch met elkaar en hoor ik mijn naam een paar keer vallen, kijken ze allemaal op naar mij en beginnen ze te lachen.
Gezien het gebrek aan stoelen zit iedereen regelmatig op de grond in de OK, de deuren van de 3 OK's staan meestal allemaal open, waardoor mensen er voortdurend in en uit sjokken. En als ze niets te doen hebben gaan ze allemaal op de (nog lege) bedden van de patienten liggen om even te chillen/kletsen/tukken.

Aangezien de dagen hier (voor ons) maar tot 14 u duren had ik de hele middag vrij en ben ik naar het centrum van Yogyakartha gegaan om Boelie (oudhuisgenootje die toevallig ook in Yogya was) te ontmoeten! Samen wat geshopt (2 degelijke tuttige bloezen voor mn coschap en later nog neppe crocs voor maar 1,25 euro), bijgekletst en in de avond met de 2 Duitse meiden lekker wat gegeten! Eten is hier overal trouwens spotgoedkoop, voor minder dan 2,- heb je vaak al avondeten & drinken in een restaurant (straatvoedsel is dus nog goedkoper)!
Op donderdag zijn we ipv naar het ziekenhuis naar een basisschool gegaan met een aantal medische studenten om engelse les te geven. Dit resulteerde in schreeuwende enthousiaste kinderen die alleen gewillig waren om (een beetje) hun best te doen vanwege snoep en chocolade wat ze kregen in ruil voor goede antwoorden.
De dagen vliegen hier voorbij aangezien er altijd wel wat te doen is. De indonesische studenten zijn ontzettend gastvrij en nemen ons maar al te graag mee naar allerlei tripjes/etentjes. Afgelopen vrijdag mochten we zelfs na een etentje in het hotel slapen van een van de studenten (omdat dit dichterbij het restaurant was dan onze homestay) waar savonds thee kregen, en in de ochtend werd een volledig ontbijt naar onze kamer gebracht EN we hadden airconditioning, een normaal toilet met doorspoel en douche. Ik ben nog nooit zo blij geweest met deze voor ons vanzelfsprekende dingen.
Op het menu hier staat voornamelijk mie ayam (noodles met kip), soms mie ayam bakso (noodles met kip en rundvleesballen) of nasi goreng, ook hebben ze hier pizza, maar dan wel pizza mie. Er wordt veel gefrituurd en overal gaat een hoop suiker of sambal in. Kom maar op met die vetrollen.... Helaas staat er in de indonesische restaurants geen alcohol op het menu, dus een lekker koud biertje heeft hier plaats gemaakt voor een koude thee (met veel suiker) of een orange juice (met veel suiker).
Wc's heb je hier ook in alle soorten en maten. Ik ben heeeeel blij met een zit wc, een beetje blij met een sta wc, maar niet blij met een betonnen vloer met een putje erin, waar het de bedoeling is om over het beton heen te plassen en dit vervolgens met een bakje water weg te spoelen (ik heb mezelf ook inmiddels aangewend tissues mee te nemen, want aan afvegen of billensproeiers doen ze hier niet aan).
Afgelopen zaterdag hebben we besteed aan een dagje strand waar we wel een taxi naartoe konden krijgen, maar geen taxi terug, aangezien we net onder Yogya zitten waar geen toeristen komen en iedereen een auto of motorbike (scooter) heeft. Maarrrr hoe lief de mensen hier dus zijn heeft een man van een winkeltje daar ons voor een vriendenprijsje thuis afgezet. Op dit strand kon je quadbikes huren of touren in een paard met wagen, of gewoon lekker aan je tan werken op een matje. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat dit gebied natuurlijk islamitisch is en wij als enige met ontbloot lichaam (bikini) op het strand lagen. Iedereen staarde ons aan alsof we van een andere planeet kwamen en wilde met ons op de foto, of namen gewoon foto's van ons (soms poseerden ze een beetje bij ons in de buurt zodat wij er op de achtergrond ook opstonden).
Zondag ging ons wekkertje al om 4.30 uur om vervolgens om 5.00 uur opgehaald te worden door 2 Indo studenten om naar de Borobudur te gaan (een van de wereldwonderen, een boeddhistische tempel van eeuwen geleden). En in de middag naar de top van een berg om een vulkaan te bekijken (die in 2010 is uitgebarsten en veel heeft vernietigd), maar helaas was het mistig dus konden we hem niet zien.
Vervolgens gelunched in een restaurant waar de hele menukaart bestond uit paddestoelen - mischien nog eens naartoe gaan als jij hier bent mams???;)
Een traditionele Indonesische markt bezocht en uiteraard een waaiertje tegen de hitte gekocht, en in een beautyshop een nieuwe stijltang (YES! goodbye pluizig krulhaar). Ten slotte op tijd naar bed om vervolgens weer fit aan week 2 te beginnen.

Op maandag mocht ik dan voor de 1e keer assisteren tijdens de operaties, eindelijk wat doen na een week toekijken :)

Meer over mn avontuurtjes zullen een andere keer volgen, want volgens mij heb ik alweer een veeeeeeelste lang verhaal getypt. Hopelijk hebben jullie er wel van genoten en een goede indruk gekregen van mijn ervaringen hier!!!

Hele dikke kus en geniet van de aankomende lente in NL :)

X